Πού πάνε τα χρήματα για την κοινωνική οικονομία;

Από το 1990 έχουν ξοδευτεί πολλά δις για την κοινωνική οικονομία, αλλά ελάχιστα έφθασαν στο προορισμό τους. Αντιθέτως, πολλά εξανεμίστηκαν σε επιδοτήσεις συμβασιούχων σε stage, σε πεντάμηνα και εξάμηνα κοινωφελή προγράμματα και στη γνωστή «βιομηχανία» σεμιναρίων με μηδαμινά αποτελέσματα για την ίδια την κοινωνική οικονομία.
Τα λεφτά δηλαδή που διατέθηκαν δεν έφτασαν και δεν επενδύθηκαν στην κοινωνική επιχειρηματικότητα, ούτε και στην ανάπτυξη της παραγωγικής διαδικασίας, αλλά δόθηκαν ως πρόσκαιρα επιδόματα. Έτσι όμως είναι προφανές ότι δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας με διάρκεια, αλλά οι επιδοτήσεις λειτουργούν μόνον ως παυσίπονο κατά της ανεργίας.
Για παράδειγμα η επιδότηση 1000 συμβασιούχων για ένα χρόνο οι οποίοι ουσιαστικά θα δουλέψουν για ένα οκτάμηνο και στη συνέχεια θα επιδοτηθούν ως άνεργοι όπως προβλέπει η εργατική νομοθεσία μπορεί να κοστίσει 10-12 δις Ε. Με αυτό το ποσόν ως κεφάλαιο θα μπορούσαν να ξεκινήσουν 100 τουλάχιστον κοινωνικοί Συνεταιρισμοί την επιχειρηματική τους δράση, να κάνουν για ένα χρόνο το έργο των συμβασιούχων με λιγότερο κόστος αλλά ταυτόχρονα να έχουν προοπτική με διαρκή αποτελέσματα.
Το έλλειμμα προοπτικής που παρουσιάζεται εδώ είναι κατ’ εξοχήν Ελληνικό φαινόμενο, γιατί στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες η κοινωνική οικονομία αναπτύσσεται ουσιαστικά και έχει φθάσει το 10% του συνόλου της οικονομίας.
Το πρόβλημα με τη διαχείριση των κοινοτικών πόρων στην Ελλάδα είναι ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός δημόσιος διάλογος, αυτό που λέμε διαβούλευση με τη κοινωνία και τους εμπλεκόμενους φορείς. Διαβούλευση για το που θα πάνε οι κοινοτικοί πόροι της κοινωνικής οικονομίας. Στο επίπεδο αυτό όχι μόνον δεν καλούνται οργανώσεις της κοινωνίας Πολιτών, αλλά ούτε η κεντρική Ένωση της Τ.Α., η γνωστή ΚΕΔΕ.
Η δημοσιότητα των προγραμμάτων αυτών που είναι ασφαλώς υποχρεωτική από την Ε.Ε γίνεται συνήθως κατόπιν εορτής, μετά τη κατανομή των πόρων για να βγει η τυπική υποχρέωση. Έτσι έγινε και η μετακίνηση των πόρων, που στο αρχικό σχέδιο ήσαν για την ενίσχυση των κοινωνικών συνεταιρισμών, στον ΟΑΕΔ για τα πεντάμηνα.
Ο καθένας λοιπόν μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Εκείνο που μπορεί να κάνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση αυτή τη στιγμή είναι να προχωρήσει σ΄αυτό που άφησε στη μέση το Υπουργείο Εργασίας, δηλαδή στην υλοποίηση του νόμου 4019/11, αναλαμβάνοντας τη πρωτοβουλία για την ίδρυση των Αναπτυξιακών Συμπράξεων για την Κοινωνική οικονομία..
Η κοινωνική οικονομία σύμφωνα με τις Κατευθυντήριες οδηγίες της Ε.Ε., αφορά πριν από όλα την Περιφερειακή Ανάπτυξη και τις τοπικές κοινωνίες και κακώς στην Ελλάδα έχει αφεθεί στη διεύθυνση της κρατικής γραφειοκρατίας, με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα. Καιρός είναι να αλλάξει αυτή η σχέση.
Στην Ευρώπη το κοινωνικό πείραμα των κοινωνικών επιχειρήσεων πέτυχε χωρίς αμφιβολία και θα μπορούσε να πετύχει και στη χώρα μας.
Επομένως θεωρούμε ότι με σύμμαχο τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών, τους κοινωνικούς συνεταιρισμούς και τους ενεργούς πολίτες μπορούμε να πετύχουμε στους νέους θεσμούς της κοινωνικής οικονομίας και να ανακόψουμε το νέο κύμα της ανεργίας με ένα «φυτώριο» νέων κοινωνικών επιχειρήσεων.
Είναι καιρός ως Ευρωπαϊκή χώρα, να κάνουμε αυτό που είναι αυτονόητο πλέον στην Ε.Ε. σχετικά με τη κοινωνική οικονομία.